Dit is het verhaal zoals het door Jos en Everjoyce is geschreven en wat wij graag met u delen.
Onder die honderdduizenden of eigenlijk miljoenen kinderen in Zimbabwe die nauwelijks of geen toekomst hebben bevonden zich ook 3 broertjes en 4 zusjes: Fanuel, Memory, Christian, Abigail, Everjoyce, Evans en Joyline Dhliwayo, variërend in leeftijd van 2 tot 17 jaar.
Het jaar daarvoor in September 2008 was hun vader Austin Dhliwayo gestorven aan malaria; waarschijnlijk was hij ook HIV-positief. Austin was een oud-vrijheidsstrijder die halverwege de jaren zeventig als 15-jarig jongetje de ‘bush’ was ingegaan om voor zijn land te vechten en daar de verschrikkelijkste dingen had meegemaakt.
Toen hij na 5 jaar, bij de onafhankelijkheid van Zimbabwe in 1980, weer uit de bush kon komen, werd hij na enige tijd bij de bereden politie ingedeeld. Psychiatrische nazorg voor al die tienduizenden ex-kindsoldaten die trauma’s opgelopen hadden bestond niet; je ging gewoon aan de slag. Met heel veel van hen ging het na een tijdje dan ook mis, zo ook met Austin.
Na een paar jaar begon hij zwaar te drinken, liet zijn paard doodgaan, werd ontslagen, raakte aan lager wal en zat zelfs een tijdje in de gevangenis.
Intussen hadden zijn tantes voor hem een vrouw, Sara Maposa, gevonden en uiteindelijk betrokken die twee het totaal vervallen ouderlijk huis in het zeer droge en onvruchtbare Mhandarume in het oosten van Zimbabwe, waar ze het ene kind na het andere kregen. Had Sara een sterk karakter gehad, dan was het misschien nog goed gekomen, maar het tegendeel was waar. Zo gauw een baby niet meer aan de borst hoefde, liet zij die volkomen aan zijn of haar lot over.
De kinderen werden dan ook volkomen verwaarloosd, zowel geestelijk als lichamelijk.
Intussen ging het economisch en politiek ook steeds slechter in Zimbabwe: geld was niets meer waard, scholen gingen voor maanden of zelfs jaren dicht, politiek geweld nam hand over hand toe waarbij door het hele land mensen opgepakt, gemarteld en zelfs vermoord werden.
Tijdens de schaarse momenten dat Austin nuchter was (hij heeft zonder succes een paar keer geprobeerd om van de drank af te komen) probeerde hij oprecht voor zijn kinderen te zorgen want hij hield veel van ze. Maar toen hij in september 2008 stierf, werden zij in de praktijk eigenlijk echte wezen.
Moeder Sara verliet elke dag bij het krieken van de dag het huis om deze en gene te bezoeken, de kinderen moesten maar voor zich zelf zien te zorgen, zwierven de hele dag rond en aten als iemand in het dorp ze uit medelijden wat te eten gaf.
Een paar maanden na Austin’s dood, toen de ooms en tantes dit bij een herdenkingsbijeenkomst ter ore kwam, werd besloten de kinderen bij familieleden onder te brengen. Sara was daar maar al te blij mee want ze had inmiddels een vriend die ook niets van haar kinderen moest hebben en ze had al gedreigd hen voorgoed in de steek te laten.
Nu was goede raad duur: de meeste familieleden hadden al de zorg op zich genomen voor verschillende kleinkinderen, bijna iedereen was werkeloos en er was grote armoede in de hele familie.
Austin had echter een jongere zus, Everjoyce, die sinds een aantal jaren met haar Nederlandse man in Zuid Afrika woonde en die het gezin, samen met andere familieleden, al jaren financieel had ondersteund.
Na rijp beraad stemden Everjoyce en haar man, Jos Martens, er mee in om de zes jongste kinderen in huis te nemen; voor de oudste zoon Fanuel werd een baantje bij een oom in Harare gevonden.
Omdat de zorg voor zes kinderen (eten, kleding, verzekeringen, schoolgeld etc.) erg veel kost, deden Jos en Everjoyce een beroep om ondersteuning op broers, zussen en hun vrienden en vriendinnen in Nederland die daar graag gehoor aan gaven.
Geleidelijk aan werd het duidelijk dat het beter was om een en ander meer formeel aan te pakken. Daarom hebben Everjoyce en Jos met vrienden in Zuid Afrika de Chengetai Children Trust opgericht.
Die Trust stelt zich in de eerste plaats garant om voor de 6 Dhliwayo kinderen te zorgen tot zij de middelbare school en/of een beroepsopleiding gevolgd hebben, een baantje gevonden hebben en voor zichzelf kunnen zorgen.
Daarnaast wil die Trust ook steun gaan bieden aan sommige van die ontelbare kinderen in met name Zimbabwe, die niet het geluk hebben om een ‘rijk’ familielid te hebben, en daarom wel erg weinig kans op een toekomst hebben.
Parallel hieraan is in Nederland de Stichting Chengetai Children opgericht die dezelfde doelstellingen als de Trust heeft. Ondersteuning aan de Chengetai Children Trust in Zuid Afrika is het eerste project van de Stichting.
